"Ağaç Kurdu"

"Ağacın kurdu ağaçtan olmasa, ağaca zeval olmazdı." Bu Kürt ata sözünü ilk defa Mehmet Uzun'un Dicle'nin Sürgünleri kitabında okudum yıllar önce. Çok severek okuduğum bu kitaptan şu anda aklımda kalmış olan iki şey var: Hüzünlü bir hikayenin ihtişamlı bir anlatımı ve bu atasözü.

Her deyim, her atasözü yılların birikimiyle, başka başka hikayelerin ve tecrübelerin katkısıyla yoğrulmuş "bilgelik" yansımaları. Sebep ve sonuç ilişkisi arasında benzerlikler görülen belki de binlerce kez tekrarlanmış ve "tecrübeyle" sabitlenmiş hayat dersleri...

"Ağacın kurdu ağaçtan olmasa, ağaca zeval olmazdı... "

İç burkan bir anlama, o zevalin acısını içimde hissettiren bir söz bu. İnsana acı veren, üzüntü veren, dertlendiren her ne varsa kendisinden bir parça değil midir aslında? Ya da kendisinden olmasa, o kadar yakar mı canını?

Kürtler, Türkler, Ermeniler mesela. Birinin tarihinden, coğrafyasından, kültüründen, hayat hikayelerinden bir diğerini çıkarıp atmak mümkün mü? Birbirinin tarihine, kimliğine karışmışlığı yok saymak, neyin kime ait olduğunu ayrıştırabilmek mümkün mü? Mümkün olsaydı bu kadar acı vermezdi bu zeval kimseye. Ya insanın kendisiyle kavgaları, soruları, sorgulamaları? Kendi ruhunda birbiri içine geçmiş hikayeleri, o hikayelerin kahramanları? Mümkün değil ayrıştırmak onları da ya da kurtulmak bazılarından. Her biri bir kurdu can ağacının.

O halde geriye "yaram yarim, yarim yaram" deyip bağra basmak kalıyor her birini, dermanı derdin içinde aramak... Yazmak, paylaşmak da derde ya da dermana ortak etmek başkalarını. Böylece ya acıyı hafifletmek ya da şifayı ve sevinci çoğaltmak için paylaşmak.

"Ağaç Kurdu"nun bloguna hoşgeldiniz…